Σαν σήμερα πρίν από ένα χρόνο ,στις 15 Ιουλίου 2018 η Ερμιονίδα έγινε φτωχότερη.

Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, στις 15 Ιουλίου 2018, έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή ο μεγάλος Κρανιδιώτης Μουσικοσυνθέτης Τάκης Μανιάτης και η απουσία του έπεσε βαριά σε ολόκληρη την Ερμιονίδα και όχι μόνον. 

Αντί Μνημοσύνου ο Επικήδειος Αποχαιρετισμός μου:

«Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός , είχες τις χάρες όλες»

Αυτοί οι στίχοι του ποιητή αγαπητέ μου συμπατριώτη, φίλε και συνεργάτη στο Δήμο Ερμιονίδας, θα ταίριαζαν  απόλυτα σε σένα, μεγάλε Δάσκαλε και Μαέστρο μας Τάκη Μανιάτη, που σήμερα τούτη την ώρα κείτεσαι εδώ μπροστά μας, χωρίς πνοή, χωρίς ψυχή, χωρίς το γνωστό χαμόγελό σου.

Η ψυχή σου τώρα Τάκη, αφήνοντας τον μάταιο τούτο κόσμο, μελωδεί μετά των αγγέλων εκεί ψηλά στα ουράνια παλάτια του Παραδείσου και αυτό μπορεί να είναι η μόνη μας παρηγοριά μπροστά στον πρόωρο και άδικο χαμό σου. Ο θάνατός σου αφήνει πίσω σου αβάσταχτο πόνο όχι μόνο στην αγαπημένη σου σύζυγο και στους συγγενείς σου αλλά και σε όλους εμάς που σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε , σε θαυμάσαμε, σε όλους τους συναδέλφους σου στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό από τους οποίους ετύγχανες μεγάλης εκτίμησης κι αναγνώρισης.

Σίγουρα τα σύνορα της μικρής μας πατρίδας, της Ερμιονίδας, στάθηκαν μικρά και περιορισμένα για το μεγάλο πνευματικό και καλλιτεχνικό σου ανάστημα. Το μέγεθός σου δεν χωρούσε και πολλές φορές ασφυκτιούσες μέσα στα στενά όρια της μικρής μας κοινωνίας, γιατί πάντοτε ήθελες να ανοίγεις καινούριους δρόμους στην τέχνη και στον πολιτισμό, με απόλυτο σεβασμό στις ρίζες της Ελληνικής και Βυζαντινής μας παράδοσης. Κι αυτό το έκανες αφιλοκερδώς και με βαριές προσωπικές θυσίες γιατί υπήρξες άνθρωπος που ποτέ δεν υπολόγιζες σε απολαβές και υλικά ωφελήματα.

Γέννημα του Κάμπου Κρανιδίου και απόγονος της χαρισματικής Κρανιδιώτικης οικογένειας των Μανιατέων, έλαβες κι εσύ πλουσιοπάροχα από τον Θεό το θεϊκό τάλαντο της μουσικής αντίληψης και έκφρασης και το καλλιέργησες σε μέγιστο βαθμό.

Υπήρξες όντως μέγιστος Μουσικός, καλλιεργώντας όλα τα είδη της, κάνοντάς την όμως προσιτή στους απλούς ανθρώπους του λαού και κυρίως στα παιδιά που τόσο αγαπούσες και τους μετέδιδες τα μυστικά της μεγάλης σου τέχνης με πατρική στοργή και τρυφερότητα. Υπήρξες όμως και μέγιστος Άνθρωπος. Σοβαρός αλλά και προσιτός. Γλυκός και τρυφερός. Ανιδιοτελής και δίκαιος. Σεμνός και ταπεινός. Συμπονετικός και στωικός.

Ευτύχησα μεγάλε Δάσκαλε να σε γνωρίσω από κοντά πολλά χρόνια τώρα αλλά να σε έχω και συνεργάτη μου στην τελευταία θητεία μου ως Δήμαρχος Ερμιονίδας και πολλά έργα μας της περιόδου αυτής φέρουν ανεξίτηλα την προσωπική σου σφραγίδα.

Σε ευχαριστώ που με τίμησες με τη φιλία σου και τη συνεργασία σου.

Σε ευχαριστώ για αυτά που έκανες για τα παιδιά μας.

Σε ευχαριστώ για το αισιόδοξο πάντοτε χαμόγελό σου.

Η απουσία σου θα είναι αιώνια.

Ας είναι αιώνια και η μνήμη σου και ελαφρύ το χώμα της γης του Κρανιδίου, που τόσο παράφορα αγάπησες και που σε λίγο θα σε σκεπάσει.

Αιωνία σου η Μνήμη.